Έτσι, κινηθήκαμε έξω κατά μήκος μιας άνισης μετατόπισης
στο σπήλαιο, απ’ όπου ακούγονταν ασύμφορα τραγούδια. Ταπεινά χαιρετηθήκαμε, ο Nozdrya ρώτησε αν οι ιδιοκτήτες του σπηλαίου είχαν μπαταρίες με «δάχτυλα». Δύο κορίτσια με μακριά μαλλιά μας κάλεσαν να είμαστε καλεσμένοι. Ο Πασάς, ο Sergeychik και ο Nozdrya (με τα υπολείμματα του φακού τους στα χέρια τους), κι εγώ ο ίδιος πέσαμε στο σπήλαιο και κάθισα στα σακίδια τους. Ο Kolyan ήταν ο τελευταίος που έτρεξε στο σπήλαιο (τελείωσε το κάπνισμα και έσβησε το τσιγάρο του στο drift). Ο Νόζντρεβιτς έβγαλε από το στήθος ένα πλαστικό μπουκάλι με αραιωμένο οινόπνευμα και το έβαλε σε μια επίπεδη πέτρα που χρησίμευε ως τραπέζι. Έγινε πολύ πιο διασκεδαστικό. Ο Pavlo αποφάσισε επίσης να συμβάλει στη δημιουργία άνεσης και με μια χαλαρή κίνηση έβγαλε ένα καρβίδιο φτιαγμένο από δύο κουτάκια καφέ. Το καρβίδιο με νερό έδωσε μια ομοιόμορφη φλόγα ασετυλίνης και μπορούσε να καίει για μέρες, εξοικονομώντας κεριά και μπαταρίες φακών.
Ο Πάβελ έκανε αυτό το καρβίδιο στην τεχνική σχολή όλη την εβδομάδα, στα διαλείμματα για μεσημεριανό γεύμα ή όταν ήταν σε υπηρεσία στα αποδυτήρια. Στο σπήλαιο, άνοιξε το καπάκι που είχε τοποθετηθεί πονηρά στις όχθες, έριξε και έριξε στο δοχείο λίγο νερό από το κάνιστρο που κουβαλούσε ο Kolyan.
Για μερικά λεπτά ακούγαμε το σφύριγμα της ασετιλίνης μέσα στον ατάνορ, μετά ο Kolyan έφερε τον αναπτήρα του στον σωλήνα εξόδου του καρβιδίου.
Ακούστηκε ένας δυνατός κρότος. Πέσαμε από τα σακίδια. Το carbidka εξερράγη και από θαύμα δεν τραυματίστηκε κανείς. Όταν σηκώθηκα και κάθισα στο σακίδιο, το κάλυμμα από το καρβίδιο που εκρήγνυε έπεσε από την κουκούλα μου.
— Λοιπόν, — συνόψισε ο Παύλος, — το καρβίδιο είναι σκισμένο στην ευτυχία!
Ήπιαν από το γεγονός ότι δεν υπήρξαν θύματα.
«Οδεύουμε προς τις παρασύρσεις του θανάτου!» είπα.
Με την άκρη του ματιού μου, είδα τον Κογιάν να τσακίζεται. Προφανώς, τέτοια λόγια δεν μπορούσαν να ειπωθούν φωναχτά.
— Ω, τι ωραία! — τσίριξε το πιο αδύνατο από τα κορίτσια, — έχεις ήδη μυηθεί στους σπηλαιολόγους;
Ο Κολιάν σηκώθηκε από το κάνιστρο και είπε επίσημα:
«Προσωπικά θα τα αφιερώσω σήμερα ακριβώς στις παρασύρσεις του θανάτου!»
Τα κορίτσια χτυπούσαν τα χέρια τους με ενθουσιασμό.
— Μα στο κάτω κάτω, πάντα αφιερώνουν στην κρύπτη του Αρίσταρχου! — το κορίτσι δεν το έβαλε κάτω.
«Κάποιοι…» ο Κόλιαν έκανε μια σημαντική παύση, «μερικοί μυούνται ακριβώς στις παρασύρσεις του θανάτου.
Μετά τα λόγια του Κόλια, ένας τύπος με μακριά μαλλιά πρότεινε να φτιάξουμε μαρούμπα από το αλκοόλ μας και να πασπαλίσουμε το εγχείρημά μας.
«Marumba» ονομαζόταν ένα κοκτέιλ αλκοόλ αραιωμένο με νερό, στο οποίο προστέθηκε συμπύκνωμα «yupi», «zuko» ή, στη χειρότερη, «πρόσκληση».
Στη μέση του μπουκαλιού, ζήτησα μια κιθάρα και τραγουδήσαμε την «προδοσία» σε μια φιλική πολύφωνη χορωδία. Τότε οι μακρυμάλληδες και τα κορίτσια τους μου ζήτησαν να παίξω μια μελωδία από τη «Βρέμη» — «δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον κόσμο». Όταν ξεκίνησα, μπήκαν αταίριαστα και τραγούδησαν «τον ύμνο του συστήματος» σε αυτή τη μελωδία. Ο τελευταίος στίχος μόλις με σκότωσε:
«Πάνω από τη σόμπα σου, θα λαχανιάζουμε μαζί.
Μη στεναχωριέσαι, αδερφέ, θα πεθάνουμε όλοι εδώ!
Ο χρόνος στα λατομεία δεν ήταν αισθητός — η μέρα κράτησε ακριβώς όσο η ομάδα θα έκαιγε το φως των φαναριών και των καρβιδίων τους.
Προς το τέλος των συγκεντρώσεων, ένα από τα κορίτσια γονάτισε στο Sergeychik. Μας προσκάλεσαν να μείνουμε στο σπήλαιο και να κοιμηθούμε. Τα μάτια μας στράφηκαν στο αφεντικό. Ο Κόλιαν συμφώνησε ευγενικά, αλλά διέταξε να στείλουν τους φρουρούς για ύπνο για να είναι έτοιμοι να σβήσουν τις χημικές βόμβες «καγκελώματος», οι οποίες, σύμφωνα με τον ίδιο, απελευθέρωναν τοξίνες τόσο γρήγορα που «οι άνθρωποι δύσκολα θα μπορούσαν να αντληθούν έξω».
Η αρχή της ιστορίας είναι εδώ. Τελειώνει εδώ.