Όταν ο San Sanych, (ο προπονητής μας από την τουριστική λέσχη), μας ευλόγησε να πάμε στο ράλι μόνοι μας ως εκπαιδευτές, έπρεπε να μας δώσει οδηγίες για το πώς να συμπεριφερόμαστε, να μας επαναλάβει τις οδηγίες πολλές φορές και επίσης να μας κάνει να βρίζουμε ότι θα ακολουθούσαμε τα συνιστώμενα, για να μην ατιμάσουμε τα γκρίζα μαλλιά του.
«Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθετε εσείς οι ηλίθιοι…» και ο Σαν Σάνιτς πάτησε τις ζαρτιέρες του πάνω του, «σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πίνετε στον Λέβιν!»
Αναβοσβήνοντας το φαλακρό κρανίο του στο φως του θαμπού πολυελαίου μελέτης, ο Λέβιν χαμήλωσε το κεφάλι του. Πραγματικά του ήταν αδύνατο να πιει, γιατί αφού ήπιε, ο Λέβιν έγινε βίαιος, πέταξε καυσόξυλα, προκαλούσε τον κόσμο σε μονομαχία και το πρωί υπέφερε πολύ και ζήτησε συγγνώμη.
«Μπορεί να πιει ένα ποτό το Σάββατο;» ρώτησε η Πάσκα, που έπινε λίγο και παρέμενε πάντα επαρκής.
— Το Σάββατο, είναι καλύτερα να τον σηκώσεις το βράδυ για να κοιμάται όλο το βράδυ και να μην βλάπτει κανέναν! είπε ο Σαν Σάνιτς. — Γιατί αν ρίξει στις φωτιές των άλλων για να ψάξει για παρέα, τότε μπορεί να υπάρχουν προβλήματα.
— Κι αν είναι Κυριακή; ρώτησα αισίως. Λυπήθηκα για τον Λέβιν.
— Και την Κυριακή του έδωσες ήδη νερό, στο τρένο πριν από μια εβδομάδα! — απάντησε ο Σαν Σάνιτς, — Θύμισέ μου πώς τελείωσε;
Κατέληξε ότι ο Λέβιν άρχισε να χτυπάει μερικούς γόπνικ και ξαφνικά αποκοιμήθηκε και η ομάδα μας έπρεπε να ηρεμήσει τους χτυπημένους φτωχούς.
— Τώρα σύμφωνα με τους κανόνες! — είπε ο Σαν Σάνιτς και άναψε ένα τσιγάρο, — Πρώτα απ ‘όλα, στήστε στρατόπεδο και μετά όλοι μαζί βοηθήστε τον Λέβιν να τραβήξει την πίστα.
Και μόνο τότε… — Ο Σαν Σάνιτς σήκωσε με έντονο τρόπο τον δείκτη του. — Μόνο τότε!
Ναι, και άλλα! — είπε ο Σαν Σάνιτς, — Πάβελ, σου κάνω έκκληση, φρόντισε με γειτονικό τρόπο ότι αυτός ο καβγατζής, — και έγνεψε στον Λέβιν, — έμεινε στο σπίτι μέχρι την αναχώρησή του. Του αρέσει να παίρνει χώρια σπουδές σκακιού, οπότε αφήστε τον να το χωρίσει.
Ο Λέβιν έγνεψε καταφατικά. Ήταν ειδικός στο σκάκι, και όταν δεν έπινε, ανέλυε ετιντ ή εκπαίδευε μαθητές στο τμήμα μας.
Το πρωί της Παρασκευής ο Levin εμφανίστηκε στο σταθμό νηφάλιος, αλλά με ένα μαύρο μάτι κάτω από το αριστερό του μάτι.
— Ακόμα και έτσι?! Ο Πασάς ξαφνιάστηκε.
— Μμμ! μουρμούρισε ο φαλακρός Λέβιν. — Την Πέμπτη αποφάσισα να πάρω το «μπλε πεπόνι» για σήμερα. Για να μην έχετε όρεξη την Παρασκευή να πιείτε.
Όλη την ώρα που οδηγούσαμε στο τρένο, ο Λέβιν κοιμόταν, τραβώντας το καπάκι του με την επιγραφή «Rechflot» στα μάτια του, για να μην λάμπει με μαύρο μάτι και να μην τρομάξει τους επιβάτες. Πιο κοντά στον Kubinka, όταν το κύριο σώμα των επιβατών είχε φύγει από το τρένο, ο Levin ξάπλωσε στη θέση του πιο ελεύθερα και το καπάκι του Rechflot πέταξε από το κεφάλι του, αποκαλύπτοντας ένα γυαλιστερό φαλακρό κεφάλι. Άπλωσα το χέρι να του βάλω ένα πεσμένο καπάκι, αλλά η Πάσκα με σταμάτησε, «Αφήστε τον να κοιμηθεί μέχρι το τέλος!» Υπήρχε απόλυτη γαλήνη στο πρόσωπο του Λέβιν, σάλιο συσσωρεύτηκε στη γωνία του στόματός του, το οποίο έσταζε στο πηγούνι του.
Μια ζωηρή θερινή κάτοικος με τον εγγονό της, που άφηνε το αυτοκίνητό μας στην επόμενη στάση, είπε δυνατά στον εγγονό της, δείχνοντας τον Λέβιν:
— Εδώ, θαυμάστε: οι άνθρωποι πηγαίνουν στη δουλειά και αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια μέρα άδεια!
Όταν φτάσαμε στο ξέφωτο, ήταν ήδη γύρω στο μεσημέρι. Τις καθημερινές τα τρένα είχαν ρεπό μέχρι τις 14:30 κι έτσι αφεθήκαμε στην τύχη μας.
— Είναι καλό που δεν βλέπει ο San Sanych Kolyan! είπα στον Πασά.
— Λοιπόν, ήταν δύσκολο να κάτσεις σπίτι και να εξασκήσεις σκάκι; ρώτησε ο Πάσκα τον Λέβιν.
Κάθισα λοιπόν και δούλεψα! είπε ο Λέβιν.
— Και από πού προέρχεται το μαύρο μάτι;
— ΕΝΑ! Ο Λέβιν απάντησε σκυθρωπός. — άναψε τσιγάρο, — αποκοιμήθηκα μεθυσμένος πάνω από τη σανίδα, και με το δεξί μάτι έπεσα στη βάρκα!