Αυτό συνέβη στη βόρεια Καρελία στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Προχωρούσαμε κατά μήκος της λίμνης Bolshoe Logjärve μαζί με μια ομάδα αναζήτησης και βρήκαμε τα ερείπια. Ήταν αδύνατο να προσδιοριστεί ποιανού τα λείψανα, αλλά ήταν σαφές από το κρανίο και την κνήμη ότι επρόκειτο για άνδρα. Δίπλα στα κόκαλα βρισκόταν χαλασμένο ύφασμα, κομμάτια δερμάτινων πυρομαχικών — θήκες, ζώνη, σόλα παπουτσιού.
Οι περισσότεροι από τους ανώτερους συντρόφους απλώς συνέχισαν με λεπτότητα τη διαδρομή, σαν να ήταν απαραίτητο. Ωστόσο, ο Dima K., ο Karelian Egor, ο Andryukha, ο Sam και εγώ, ακολουθώντας την ουρά της ομάδας, αποφασίσαμε, όπως οι κανονικοί άνθρωποι, να θάψουμε τα οστά και να βάλουμε έναν σταυρό.
Ο Έγκορ (που θεωρούσε τον εαυτό του ειδωλολάτρη) έγινε ένα φτυάρι, φόρεσε ένα κοτσάνι για να σκάψει έναν τάφο και άρχισα να ψάχνω και να κάνω ένα σταυρό. Δεν υπήρχε εργαλείο, έτσι απλά έδεσαν δύο ίσα, πλανισμένα κλαδιά σταυρωτά.
Γενικά, έθαψαν τα λείψανα, έβαλαν έναν σταυρό, στάθηκαν, βγάζοντας τα καπέλα τους, στη βόρεια σιωπή και, κάπως, προχώρησαν. Στάθηκα λίγο πίσω από τον τάφο, διάβασα το «Πάτερ ημών» και το «Μητέρα του Θεού». Οι υπόλοιποι σταμάτησαν και κάπνισαν με σεβασμό, περίπου είκοσι μέτρα από μένα.
Όταν, με μια αίσθηση ολοκλήρωσης, συνεχίσαμε να κινούμαστε κατά μήκος των βαλτωδών βρύων κατά μήκος της όχθης μιας τεράστιας λίμνης, ένας από τους συμμετέχοντες στην ταφή με πρόλαβε και είπε: — Τα καταλαβαίνω όλα: η λευκή μαγεία είναι
σοβαρή υπόθεση!
Τότε ο ειδωλολάτρης Έγκορ σταμάτησε, άπλωσε τα χέρια του και άρχισε να διαβάζει αποσπάσματα από την Καλεβάλα στα φινλανδικά. Και έκανε βροχή.