Προσκαλώντας, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, κινηματογραφικό συνεργείο στην επόμενη ποιητική εκδήλωση, μέλη της πόλης μας ΛΗΤΩ υποστήριξαν ότι στις αναγνώσεις θα συμμετάσχουν «νέοι, πολλά υποσχόμενοι ποιητές», και όχι μόνο ηλικιωμένοι. Ήταν διασκεδαστικό να πηγαίνεις στα γυρίσματα της κοινότητας των ποιητών — υπήρχε πάντα ποτό και σνακ, αλλά οι άνθρωποι που τυπώνονταν και παίζονταν ήταν κυρίως πάνω από εξήντα.
Φτάσαμε στην αρχή της λογοτεχνικής βραδιάς και ο επικεφαλής της ΛΗΤΩ μας σύστησε τον «νεαρό ποιητή».
Ο νεαρός ποιητής ήταν ένας αδύνατος, μαυρομάλλης θείος με τσακισμένο πρόσωπο. Συνέθεσε λυπητερά τραγούδια, με τον τρόπο του «εσύ κι εγώ κι εσύ κι εγώ», στο ύφος του τραγουδιού του συγγραφέα της δεκαετίας του ’60-70. Ερμήνευσε τους στίχους του σε μια εξάχορδη κιθάρα, σε τρεις συγχορδίες (στις οποίες μπερδεύτηκε), χωρίς καμία μετάθεση. Το «νεαρό ταλέντο» μπορούσε να τραγουδήσει μόνο υγράνοντας ελαφρά το πάνω «Α» με βότκα. Τα μάτια του έλαμπαν από θλίψη και καθολική θλίψη.
Όταν στήσαμε την κάμερα να το καταγράψει, έκανα λίγο το κέφι του θείου, λένε, θείες σαν τα μάτια του. Το νεαρό ταλέντο, που οι μαστόδοντες της αστικής ποίησης αποκαλούσαν «νεαρό», είχε πίσω του επτά χρόνια πνευματικού αγώνα, πολλή διατροφή και δύο εμφράγματα.
Ήταν 52 ετών.
Τα τραπέζια στρώθηκαν στο φουαγιέ του DC. Ένας από τους πολύ νέους ποιητές διάβασε θυμωμένος για την πατρίδα του, αλλά κανείς δεν τον άκουσε:
Πρώτον, τα τέρατα των ουρών δεν είχαν φτάσει ακόμη, και εκείνοι οι λίγοι άνδρες και γυναίκες που κάθονταν στα τραπέζια είχαν απορροφηθεί από το φαγητό, καθώς και να συσκευάζουν φαγητό στις τσάντες με τα ψώνια τους.
Στη σκηνή, το νεαρό ταλέντο μας με μια κιθάρα, (52 ετών), ούρλιαξε τον τελευταίο στίχο με ένα ρετσιτάτι:
Και ας είναι η πόλη μας φωτεινή
Συνάντηση της νέας αυγής
Εγώ ο ίδιος, το ξέρω, όχι δώρο,
Αλλά αγαπώ τον Yesenin!
Ο κόσμος, εν τω μεταξύ, έφτασε. Τα τραπέζια είχαν ήδη γεμίσει και οι καρέκλες έπρεπε να μετακινηθούν έξω από τα γραφεία. Στον συνάδελφό μου Stas προσφέρθηκε μια καρέκλα σκηνοθέτη με ρόδες, και η καρέκλα στην οποία καθόταν αφαιρέθηκε και γλίστρησε κάτω από κάποιον συνταξιούχο διευθυντή της κρατικής φάρμας (ο οποίος ήρθε ήδη αρκετά γεμάτος και μετά βίας στάθηκε στις οπλές του, τρεκλίζοντας και κουδουνίζοντας μετάλλια). Τα μετάλλια ήταν ενδιαφέροντα: «Στον καλύτερο πατέρα», «Ψαράς-αθλητής», «Για την πατριωτική παιδεία».
Και πάνω στη σκηνή, αγαπητός σε όλους τους ντόπιους, ο παιδικός ποιητής, ένας γκριζομάλλης, χαρούμενος θείος, κούνησε το χέρι του και διάβασε το νέο του ποίημα:
Ο ποιητής σκοτώθηκε, αλλά από ποιανού το χέρι;
Σκοτώθηκε από υποκίνηση ή όχι;
Ποιος, ποιος πυροβόλησε, εκεί, εκεί, μια μέρα κάτω από το βουνό;
Ένα βουνό είναι ένα, κρατάει μυστικό.
Αλλά η σφαίρα, στο πλάι που μπήκε στη συνέχεια στον ποιητή,
Πέρασε ακριβώς από τον ώμο,
Θα μας έδινε απαντήσεις στην ερώτηση,
Όταν τη βρήκαν
Αλλά δεν το βρήκα ακόμα.
Μετά το τέλος του προγράμματος ακολούθησε συμπόσιο. Ο συνάδελφός μου Stas πρότεινε στον επικεφαλής του λογοτεχνικού συλλόγου να μετονομάσει την άψυχη συντομογραφία ΛΗΤΩ σε όνομα «Ποιητικό Άφεδρον» που έλκει προς την αρχαιότητα. Όταν έφυγα από το τραπέζι και άρχισα να μαζεύω την κάμερα, ο διευθυντής με έπιασε από τον αγκώνα και μου ζήτησε με λεπτότητα να θυμηθώ τη σημασία της λέξης «αφεδρόν».
«Ξέρεις», γέλασα, διπλώνοντας το τρίποδο, «μετάφραση από τα αρχαία, «άφεδρον» σημαίνει «δυνατό πίσω μέρος».