Χθες, ο φίλος μου και εγώ αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το ρωσόφωνο νευρωνικό δίκτυο για ευρηματικότητα. Της έδωσα έναν μικρό «σπόρο» της ιστορίας για την εκστρατεία, όπως θα μπορούσα να περιγράψω τους ήρωες και την περιοχή. Και αυτό μας είπε το νευρωνικό δίκτυο:
Το φεγγάρι, φωτίζοντας με φειδώ το δάσος της μαύρης πεύκης, έβαψε με λευκότητα τις κορυφές των δέντρων. Οι νύχτες του Δεκεμβρίου, αν δεν υπάρχουν παγετοί, είναι κάπως «παχουλές», είναι εύκολο να αναπνέεις στον παγωμένο αέρα και μόνο οι ήχοι της φύσης ακούγονται στη σιωπή. Ξαφνικά, ανάμεσα στη σχεδόν χειμωνιάτικη σιωπή, ακούστηκε ένα ρυθμικό κράξιμο, και μέσα από το θόρυβο ενός πευκοδάσους, το κουδούνισμα ξεσπάει.
Μας έρχονται οι κυνηγοί;
«Να σταματήσει! Ακούω! Η Ρόμκα φώναξε ξαφνικά, «κάποιος έρχεται!»
Ένα τέταρτο αργότερα βγήκαμε από το πευκοδάσος και τρέξαμε στους κυνηγούς. Περπατούσαν σε μια αταίριαστη στήλη προς τη φωτιά. Ένα μεγάλο κυνηγετικό ντέφι φτερούγιζε μπροστά. Βλέποντας κόσμο, κάποιοι από τους κυνηγούς σταμάτησαν και, μάλλον, δεν περίμεναν να δουν ολόκληρο απόσπασμα σε ένα τέτοιο μέρος. Σταματήσαμε και εμείς. Ο κάπρος μίλησε πρώτος.
— Γεια σας αλήτες. Συγκεντρωθήκατε στη φωτιά;
Φύγαμε για τη δουλειά τα ξημερώματα. Κρεμιόνταν ανάμεσα στις σκηνές, κουβαλούσαν νερό, έριχναν ξερά καυσόξυλα στη φωτιά και τη μέρα ασχολούνταν με τη φωτιά και το μαγείρεμα. Για μεσημεριανό, πήραμε αποξηραμένο κρέας και πολλά μεγάλα ψάρια. Όλοι ήταν χαρούμενοι και γεμάτοι. Επιτέλους, μπορούσαμε να ξεκουραστούμε.
«Τίποτα», είπε ένας από τους κυνηγούς, «θα είναι καλό κυνήγι. Στο άμεσο μέλλον θα περάσουν εδώ «βουβάλια» και μετά θα το πάρουν όλοι.
Σηκώσαμε τα κεφάλια μας και παρατηρήσαμε ένα λαμπερό αστέρι που κρεμόταν ψηλά πάνω από τον ορίζοντα. Το αστέρι ήταν γιγάντιο. Προφανώς, φάνηκε κατά τη διάρκεια της εργασίας μας. Αρχίσαμε να κοιτάμε ψηλά. Το αστέρι δεν ήταν πολύ ψηλά στον ουρανό. Αποφασίσαμε ότι αυτό είναι το αστέρι Betelgeuse.
«Πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος λίμνης εδώ, Ρομά», παρατήρησε ο Κάπρος, που άκουγε τη συνομιλία μας.
Ο Ρομάν, που καθόταν δίπλα στην πέτρα, απάντησε:
— Ναι, όχι μακριά από εδώ. Στα Βορειοδυτικά. Πρέπει να περπατήσετε κατά μήκος της λίμνης.
Αλλά το πρωί ο άνεμος κόπηκε, ήρθαν καθαρές ηλιόλουστες μέρες. Φαινόταν ότι η φύση αποφάσισε μια για πάντα να μας ευχαριστήσει για τη δουλειά μας. Ένας ελαφρύς παγετός έδιωξε την ομίχλη και ένας μικρός λόφος, που θυμίζει κάπως μύτη Αρκούδας, περικύκλωσε τη μικρή μας ομάδα. Από τις πέτρες προεξείχαν ρίζες φυτών, που ήταν κατάφυτες εδώ κι εκεί από λειχήνες. Το δάσος έδωσε τη θέση του σε πυκνούς θάμνους, κιτρινωπούς κορμούς τσακισμένους κάτω από τα πόδια, που τους λέγαμε «δρακόδεντρα».
Σε ένα από τα πάρκινγκ, βρήκαμε τη διάσημη πέτρα με το αποτύπωμα μιας ανθρώπινης παλάμης. Πάνω στην πέτρα ήταν χαραγμένοι οι παρακάτω στίχοι:
Άνεμος και καπνός — λευκοί αναστεναγμοί.
Η κρύα σόμπα σβήνει.
Ο κόσμος πεθαίνει από το κρύο
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να σώσει.
Η πρωινή ομίχλη διώχνει
Καπνός ανάμεσα στα βράχια.
Κάποιος ζεστός το χειμώνα
Απλά αγκαλιά με το μέταλλο.
Περήφανοι προμαχώνες από πέτρες πλαισιωμένοι από ισχυρά φυτά φελλού υψώνονταν στις πλαγιές του λόφου.
Περαιτέρω υπήρχαν ήδη γυμνές κορυφογραμμές.