Η ίδια φωτογραφία που θα συζητηθεί στο άρθρο. Η ίδια φωτογραφία που θα συζητηθεί στο άρθρο.
Πριν από το σούρουπο, ένα πλήθος νεαρών Ishkashim ήρθε στον κήπο με βερίκοκα, όπου φώλιαζα με τον ραδιοφωνικό σταθμό μου.
Πάμε, ας πιούμε λίγο τσάι!- είπε ο μεγαλύτερος από τους τύπους, με ένα καπέλο παναμά στα σύνορα τραβηγμένο πάνω από το κεφάλι του, τα δάπεδα του οποίου ήταν κομμένα και στριμμένα περίτεχνα σε κόμπους, σαν σκούπες από έναν Αφρικανό.
Έριξα μια ματιά στο «Χάρις» μου με την κεραία του στραμμένη προς τα πάνω, στον ιδιοκτήτη του σπιτιού, που λεγόταν Μπεκ, στη γυναίκα του, που περπατούσε με έναν κουβά νερό από την τάφρο, και αρνήθηκα. Συνήθως οι νέοι είτε προσπαθούν ευγενικά να μεθύσουν τον καλεσμένο, είτε βασίζονται στην εκστρατευτική αιθανόλη. Εκείνο το βράδυ έφαγα πάλι στο Bek’s, ήπια ζεστό shirchay με βούτυρο, έφαγα ένα ψωμί και μετά, στηριζόμενος σε ένα πολύχρωμο κοτόπουλο, κοίταξα τον απύθμενο ουρανό, που στην Ασία φαίνεται πολύ χαμηλότερος από τη μεσαία λωρίδα που βρισκόμαστε. συνηθισμένος.
Κατά τη διάρκεια της εξόδου εγκλιματισμού της ομάδας, έπρεπε να μείνω σε επαφή, για την οποία ο σεβαστός Χαν μας έδωσε τα κλειδιά του διαμερίσματός του, απέναντι από το παζάρι Ishkashim. Ωστόσο, τις πρώτες μέρες δεν μπορούσα να κοιμηθώ κάτω από τη στέγη, και έχοντας μαζέψει ελάχιστα πράγματα και έναν ραδιοφωνικό σταθμό, περιπλανιόμουν άσκοπα. Στο δρόμο συνάντησα έναν ανασκαφέα με έναν γάιδαρο, ο οποίος ρώτησε σε τέλεια ρωσικά από πού κατάγομαι. Παρουσιάστηκα, μετά από την οποία παρουσιάστηκε, είπε ότι ήταν πολύ πιο άνετο να ζεις κάτω από την Ένωση και με κάλεσε να πιω τσάι στο σπίτι του.
Το σπίτι ήταν μια τυπική κατοικία του Παμίρ — με φεγγίτη, πέντε πυλώνες, ανάμεσα στο πάτωμα και την οροφή και ένα πορτρέτο του Αγά Χαν πλαισιωμένο με τεχνητά λουλούδια. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο απ’ όλα ήταν η βιβλιοθήκη, όπου μπορούσε κανείς να βρει σπάνια αντικείμενα όπως τα ημερολόγια του Μπίσμαρκ σε δύο τόμους, εκδόσεις της δεκαετίας του ’30, πολλή προεπαναστατική λογοτεχνία και μια τεράστια ποσότητα ιατρικής λογοτεχνίας. Αποδεικνύεται ότι ένας από τους συγγενείς του Μπεκ ήταν γιατρός, σπούδασε και άσκησε το επάγγελμα στην Αγία Πετρούπολη και άφησε μια γερή βιβλιοθήκη ως κληρονομιά.
Πόλη Khorog. Απέναντι από το προξενείο του Αφγανιστάν. Πόλη Khorog. Απέναντι από το προξενείο του Αφγανιστάν.
Μετακόμισα στον κήπο για να ζήσω, για να μην ενοχλήσω τον κόσμο που μου έδειχνε φιλοξενία. Παρακαλούσαν για πολλή ώρα να μετακινηθούν κάτω από το υπόστεγο, αλλά όταν είδαν με τι άνεση ζω σε μια σκηνή, και αφού άκουσαν ιστορίες για νυχτερινές αγρυπνίες στο ραδιοφωνικό σταθμό, τα άφησαν όλα όπως ήταν. Το πρωί έτρεξα δύο χιλιόμετρα, ως χρέωση, και είχα μόνο χρόνο να πω ένα γεια στους ντόπιους εν κινήσει. Στη συνέχεια πήραμε πρωινό και πλεύσαμε στο χωράφι.
Κάποτε πέρασα μισή ώρα κατεβαίνοντας στο Pyanj πάνω από πέτρες γεμάτες με οικιακά σκουπίδια. Κοίταξε την άλλη πλευρά του ποταμού, όπου θα πήγαινε σε δύο εβδομάδες. Τίποτα ιδιαίτερο. Οπληφόρα και βοσκοί έσπευσαν κατά μήκος των πλαγιών της αφγανικής πλευράς. Αυτοκίνητα, συνήθως SUV, γέμισαν τους δρόμους.
Μερικές φορές ρώτησα τους ντόπιους για το mumiyo. Είπαν ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει μούμια, αλλά δεν αξίζει να το αγοράσετε στο αφγανικό παζάρι — μοιάζει με ψεύτικο.
Μέχρι την Παρασκευή συνδεθήκαμε με τη Βαλέρκα, που ήταν καθ’ οδόν να ενταχθεί στην ομάδα μας από το Μπισκέκ. Στο δρόμο, σκόπευε να επισκεφτεί το Khorog, το προξενείο του Αφγανιστάν, όπου έπρεπε να του βάλουν μια σφραγίδα στο διαβατήριό του και να μας παραδώσουν τα διαβατήριά μας. Μέχρι το βράδυ, τον περίμενα ήδη απέναντι από την είσοδο του σιωπηλού παζαριού, κοντά στην αντλία νερού. Τα παιδιά της περιοχής στριφογύριζαν με κουβάδες εκεί, προσπαθώντας να κεράσουν τα βερίκοκα ή απλώς να πουν κάτι στα ρωσικά, ως ένδειξη σεβασμού για τον επισκέπτη.
Μετά την αναρρίχηση και τον εγκλιματισμό στο Κιργιστάν, το σώμα του Valery απαίτησε να φάει, και επομένως αναβάλαμε το ταξίδι στο Beck για κέικ, επισκεφτήκαμε το πλησιέστερο κατάστημα, αγοράσαμε ζυμαρικά, τσάι και μερικά πεπόνια και πήγαμε για γλέντι στο διαμέρισμα του Muradbek. Για να γιορτάσουν, ας πούμε, μια πανηγυρική υπόκλιση. Τον υπόλοιπο χρόνο της παραμονής μας στα σύνορα Ishkashim, πριν μετακομίσουμε στο Αφγανικό Sultan-Ishkashim, μολύναμε ανάμεσα στην αγορά, το διαμέρισμα και τα διαμερίσματα Bekov, μπαίνοντας στο περίπτερο με τα βερίκοκα τη στιγμή της προγραμματισμένης επικοινωνίας.
Μέχρι να επιστρέψει η ομάδα, η σύνδεση είχε εξαφανιστεί τελείως. Ο Valery κι εγώ σταθήκαμε στο δρόμο και μαλώσαμε ζωηρά. Από όλα προέκυψε ότι έπρεπε να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να πάμε να αναζητήσουμε τους αγνοούμενους, κατά μήκος της κατά προσέγγιση διαδρομής. Χειρονομώντας με θέρμη, αποφάσισαν πότε να φύγουν και τι να πάρουν μαζί τους.
Ο Αντρέι Γκρόμοφ και ο Ρενάτ Σαφίκοφ, που επέστρεψαν μια μέρα νωρίτερα από τους άλλους, μας κινηματογράφησαν να μαλώνουμε έτσι.
Έχω ακόμα αυτή τη φωτογραφία. Στο πίσω μέρος, ο Renat έγραψε καλλιγραφικά:
«Η Valera και ο Kostya μαλώνουν για την ώρα που θα βγούμε έξω για να αναζητήσουμε την ομάδα μας.»
Συνέχεια εδώ από εδώ.